Voetballers Hoekse Waard winnen RoversPadel

PadelCity Delft was op 10 december even van ons. 32 rovers, 16 koppels, hadden zich rond de vier padelbanen verzameld. 4 groepen van 4, voor ieder duo waren 3 poulewedstrijden gepland. Alleen de 4 groepswinnaars plaatsten zich voor de halve finales.

In de oude fabriekshallen van de Nederlandse Kabelfabriek brengt padel een beetje leven in de brouwerij. Aan de oevers van de Schie is het op de blauwe zachte tennisbanen iedere avond druk smashen en puffen. Het glas erom heen houdt de ballen bij elkaar en zorgt na een passeerslag voor een tweede kans. Dat maakt padel zo leuk.

Ruim een week later blikken de winnaars terug. Koen Scheurwater en Robin Vollebregt zijn opnieuw naar Delft gekomen voor een potje revanche. Aangevraagd door Vincent Wiersema en Rob Lenting. Vooral laatstgenoemde heeft nog altijd moeite de vroege uitschakeling in de groepsfase te accepteren.

Daarentegen. “Het was een top dag!” roept Koen nog altijd enthousiast als hij terugdenkt aan de eerste RoversPadel. “Ja, het was zeker mooi. Erg leuk om op deze manier rovers te leren kennen”, vult Robin aan. De finale was spannend geweest. 3-1 voor, 3-5 achter, en uiteindelijk na een zenuwslopende tie break, was daar de victorie. Er werd langs de baan zelfs regelmatig luid geapplaudisseerd door de uitgespeelde rovers achter het glas.

Scheurwater leunt relaxt achterover. Een Leffe blond losjes in de hand, want ook het potje revanche is zojuist gewonnen. Het niveau tijdens het toernooi had de Hendrik-Ido-Ambachter trouwens verrast: “In de poulefase speelden we tegen twee jonge gasten (red. Joris Laureijsen/Bart van der Heijden). Ze speelden echt goed.” Vollebregt: “Joris durfde niet echt te smashen, dat hadden wij snel door, anders had het zomaar anders kunnen lopen.”

Ook op de andere banen werd aardig gespeeld, merkt Koen op. “Leuk dat hier de vier banen compact bij elkaar liggen. Zo kon iedereen makkelijk naar andere wedstrijden kijken.” Padel is toegankelijker dan tennis. Heb je ooit een racket vastgehouden, dan houd je na 5x oefenen de bal al aardig in het spel.

Robin en Koen spelen nu vooral tennis, maar kennen elkaar van het voetbalveld. En nooit als teamgenoten, als tegenstanders. Robin is daar minder verbaasd over: “In de Hoekse Waard is het tijdens de wedstrijd elkaar in de ballen knijpen en na afloop samen een biertje drinken. Juist ook op het hoogste niveau.” Zo was Robin jarenlang de gevreesde rechtsbuiten van GOZ Mijnsheerenland en speelde Koen even centraal als meedogenloos achterin bij OSV uit Oud-Beijerland.

Later kwamen ze elkaar bij toeval opnieuw in Rotterdam tegen bij Verstegen Spices & Sauces. Beiden werkzaam als productieplanners. Verstegen is een heus roversbolwerk. Marco Willemsen, destijds hun leidinggevende, sprak na het weekend vaak met collegae over uiteenlopende sporten. Zo kwamen Robin en Koen met het spel in aanraking. Marco zit overigens momenteel op Bali en surft of snorkelt een beetje tussen zoom-metingen door. Robin heeft zijn taken in Nederland overgenomen en lijkt een beetje jaloers: “Ja, dat doet hij goed!”

Terug naar vroeger. Naar het gras. Koen glimlacht. “Gelukkig speelde Robin vroeger niet in de spits, hij was veel te snel voor mij, maar wat hebben wij strijd geleverd.” Het is voor te stellen hoe dat jaren geleden is gegaan zo rond de zestien. In de toch rustig ogende Scheurwater schuilt wel degelijk venijn. Op de padelbaan komt soms een vleugje naar boven. Wanneer een makkelijke volley wordt gemist, dan is daar een ingehouden vloek of plots een harde klap met het racket bovenop de rand van het net.

Ook was daar een verontwaardigd whatsappje toen de finale van de RoversKO in 2019 werd verloren: “Lekker dan, waarom midden in de vakantie?” Koen is meestal stil in de trouwevolgers-app groep maar kwam dan toch ineens met deze oneliner. Hij hoeft dan ook niet lang na te denken als naar zijn hoogtepunt bij de rovers wordt gevraagd.

“En gelijk dieptepunt”, grinnikt Koen. “Ik was natuurlijk niet echt boos, maar baalde wel.  Juist toen ik tussen de rijstvelden van Vietnam aan het banjeren was, kwam daar die finale-vraag. En ook nog over korfbal, WK finale Nederland-België! Niet echt 50/50 vraag. Kansloos!”

Koen mag zich ondertussen specialist RoversKO noemen. Verliezend finalist in 2019 en 2020, in 2021 was er wegens corona geen KO, en vorig seizoen kwam hij weer ver. Hij vond zijn waterloo pas in de kwartfinales. Koen koos als supporter van Feyenoord in de bekerfinale Ajax als winnaar. Onbegrijpelijk.

“Knock-out spelen is net schaken. Het is vooruit denken. Je weet niet welke vraag gaat komen, maar je kunt natuurlijk wel raden. En dan mail-box in de gaten houden.” De vraag over de bekerfinale Ajax-PSV vorig jaar was bijvoorbeeld geen verrassing.

“Ik was er ook toen razendsnel bij, maar koos verkeerd. In Vietnam was ik drie dagen te laat!” En die doet toch echt nog wel een beetje pijn. “Naast eeuwige roem was de prijs een kaartje voor het ABN-Amro tennistoernooi. Daar had ik graag heen gegaan.”

De jeugdtrainer bij ASWH uit Hendrik-Ido-Ambacht nam Scheurwater mee naar OSV. En dus ook mee naar de Hoekse Waard, een eiland, waar derby’s misschien wel specialer zijn. “Zeker de potjes tegen SSS Klaaswaal en aan de Zinkweg, ook Oud-Beijerland, zijn speciaal”, weet Vollebregt.

Robin debuteerde al op zijn vijftiende in het eerste van GOZ. En hij is nooit meer weggegaan. Wel inmiddels verhuisd naar ‘s Gravenzande, maar hij maakt nog altijd wekelijks een rit naar de Hoekse Waard. Hij is minder snel dan toen, maar vindt het nog altijd gezellig.

“Ja, er had misschien wel een voetbalcarrière ingezeten. Ik werd eerst gescout door Sparta en later ook door Feyenoord.” Robin durfde de vertrouwde Hoekse Waard niet te verlaten. “Eigenlijk op advies van mijn vader. Hij wees me op het leven van een profvoetballer.”

“Alleen maar trainen, nooit meer een biertje drinken met vrienden.” De voetbalkantine van GOZ was als een tweede huis. Robin lacht. “Mijn vader was daar beheerder. Dat heeft niet geholpen. Ik wilde die gezelligheid echt niet opgeven.”

Ook Robin denkt aan een net-niet-ervaring als er wordt gevraagd naar een roversgerelateerd hoogtepunt. Wie niet? Roven is voor de meeste rovers een grote net niet. “Na de WK-finale in 2018 verspeelde ik op de allerlaatste dag de Hoed. Jan Kueter verloor de Bol, dat was natuurlijk veel erger, maar ik daardoor de Hoed.”

En vorig jaar ging het op de allerlaatste dag tijdens het WK Atletiek weer mis. Robin slikt. Het had zo mooi kunnen zijn. “Jamaica pakte nog een zilveren medaille zodat een 20 punter voor mij op de valreep niet doorging. Die 20 punter is na een paar jaar meedoen toch een doel op zich geworden.”

Maar nu dan toch een prijs. RoversPadel, voor beiden is er een officiële titel op de palmares bijgeschreven.

In de finale waren Rein van Leeuwen en Bart Dorresteijn meer dan gelijk. Er was enig huiswerk voor nodig geweest om ze te kloppen. De halve finale was kritisch bekeken. Robin: “Rein smashte alles hard en rechtdoor. We wisten zijn ballen via het glas vaak terug te spelen. En ook al is hij 2 meter plus, met enige precisie en wat geluk lukte het toch hem regelmatig te lobben.”

Het was spannend, close, uiteindelijk werd met wat kunst en vliegwerk nipt gewonnen. Koen: “We zijn diep gegaan hoor, ik kon drie dagen niet lopen van de spierpijn.”

Padel is leuk, maar tennis leuker. Dat vinden ze allebei. Er wordt nog iets te vaak ‘ik hing zo lekker’ geroepen als de bal met een doffe klap rechtstreeks op het glas wordt gesmasht. Uit! Andalusië Open of de Pan Amerikaanse Spelen zit er dus voorlopig niet in.

De RoversPadel-titel zal in ieder geval wel met verve worden verdedigd. Dat is een belofte. Oktober 2023, schrijf maar vast op!