Unibet? Serieus? Michiel Oosterhoff stopt!

Het is vast een grap. Michiel Oosterhoff heeft de enquête voor het seizoen 2021-2022 in een lollige bui ingevuld. Dat kan haast niet anders. Had hij een slechte bui? Superbluf?

Michiel is rover van het eerste uur en hij wist de Glazen Bol twee keer naar Bloemendaal te halen. Een keer winnen is al heel moeilijk, twee keer is schier onmogelijk. De robuuste Oosterhoff, Friese wortelen en immer guitige uitstraling bovendien, flikte het. Hij verstaat het roversvak dan ook als geen ander. Hij is een natuurlijke jager. Hij weet waar de 20-punters zijn te vinden.

Hoe vertel je iemand dat de aarde niet meer rond is? Dat de vogels niet meer vliegen? En dat de zon niet langer schijnt? Zelfs voor wie geen fan is een tranentrekker. Zeker als de liefde van je leven een keer door de vingers is geglipt. Dat kun je wel aan Marco Borsato overlaten. Turen naar de einder zonder iets te zien. Michiel heeft er geen zin meer in. En het is de waarheid.

Leuk en aardig, die natte ogen bij een rood verkeerslicht, maar stoppen is voor onze Michiel natuurlijk geen optie. Alsof Engeland haar lidmaatschap bij de FIFA opzegt. Alsof de All Blacks de rugbybal ineens naar voren willen spelen. Natuurlijk absoluut onacceptabel! Een whatsapp met deze conclusie ging naar de goede vriend. Binnen een halve minuut was daar het antwoord: ‘OK’.

Uiteraard een foute beslissing. Michiel bleef dan toch rover, maar leuk is anders. Het is als Lionel Messi die met hangende schoudertjes nog een jaar in Barcelona voetbalde. Als CR7 die op de reservebank bij Man United verveeld om zich heen kijkt als een stokstaartje zonder staart. “Lent, de honger naar de bal is weg! Alsof je naar dezelfde mooie vrouw kijkt, maar niet meer hoort wat ze zegt. Ik wil gewoon niet meer.” We hadden moeten luisteren.

Michiel liet vraag naar vraag met opzet aan zich voorbij gaan. Reageerde niet of soms zelfs geïrriteerd en vermoeid als een persoonlijke reminder werd gestuurd. Ook wel eens serieus filosofisch: “Alleen de Olympische Spelen wil ik nog inzenden, maar in tijden van chaos en onvrede wil ik me verder niet meer laten meeslepen door sport!” Tja. Zo is Michiel ook, dus 112 werd nog niet gebeld.

“Het is niet alleen het spel, de sport verandert en ik ook. Ik mis steeds meer het gelijke speelveld. Natuurlijk een illusie, het gaat er vaak om waar je wieg staat, maar toch. Zonder gelijke kansen geen mooie sport.” Michiel heeft een glas rood losjes in de hand. We zitten in de Pijp, bij de hippe wijnbar @Rayleigh&Ramsey. Sommelier Dylan schenkt met aanstekelijke glimlach een Kadarka uit Hongarije in.

Verrassend fris druivensapje om mee te beginnen. Dylan is trots om zijn vondst. Onze Michiel moet raden. Onder de indruk van de stoeipartij, de wederzijdse bewondering die volgt, komt hij met de juiste druivensoort. Michiel lijkt wijlen Theo Koomen wel als hij over wijn praat. Zijn stem verandert en alles wordt spannender. Hier kan de Glazen Bol niet tegen op, dit nieuwe pad, deze uitdaging, zoveel is wel duidelijk.

“Geld domineert”, redeneert hij verder, “het Romeinse Rijk in haar laatste fase. Oprecht zie ik liever de korfbalfinale dan F1 of Champions League voetbal. Geen alcoholische sportbubbel waarin ik de donkere kant niet meer zie of zelfs voel.” Wie wint de Grand National of Ronde van Vlaanderen? Michiel gaat zich er niet meer in verdiepen.

“Roven is gedegen onderzoek. Verdieping in de sport is nodig. En dat kost tijd. Urenlang googelen, eindeloos scrollen, het liefste onder werktijd.” Zijn tactiek leverde 3x een 20-punter op. Stephen Kiprotich is misschien wel de mooiste van de drie. De tot Oegandees geneutraliseerde Keniaan won de Olympische marathon in Londen. “Ja, hij was verbannen uit de Keniaanse selectie. Getergd op revanche, dat hadden jullie moeten weten!”

Nederland-Frankrijk 4-1, door een laat doelpunt Sneijder, en de winst van Shane Lowry The Open 2019 waren ook 20 punten waard. “De laatste jaren werd ik makkelijk en zocht ik steeds vaker op Unibet. Nou, dat is natuurlijk de doodzonde voor ieder zichzelf respecterende rover.” Unibet? Serieus? Jesuschristusvannazareth! De alarmbellen klonken ineens luider dan ooit.

En toen gingen we een stukje fietsen. Michiel had ons ingeschreven voor de Friese Elfstedentocht. Met succes! In Bolsward was de loting en 10 startbewijzen werden bemachtigd. Dezelfde ondeugende pretoogjes als Sietske of Hielke Klinkhamer, schippers van De Kameleon, ze waren gelukkig weer terug. De training kon beginnen.

Tjongejonge wat was dat een mooi avontuur. We vraten kilometers, trokken waaiers, vertelden elkaar sterke verhalen. Rondje Kopje van Bloemendaal, trainingsrit over de Zeelandbrug, de conditie verbeterde zichtbaar iedere week. Er werden zelfs speciale wielershirts ontworpen met een karakteristiek rode Pompeblêd op de mouw. Tweede Pinksterdag ging het gebeuren.

10 hongerige rovers hadden het weekend voorafgaande in een boerderij te Balk een kamp opgetrokken. Er moest dan ook goed gegeten worden. Theedoek losjes over de schouder geworpen, 4 pannen op het vuur, instructies geven hoe verse pasta te draaien. Ieder zijn taak, chef Michiel gaf resoluut leiding aan de kudde. 6 verschillende sausen, alles vers.

Er was regen voorspeld. Heel veel regen. Buienradar kreeg helaas gelijk. Het water liep langs de kin. Het was tussen Sneek en Bolsward op een gegeven moment gewoon lachwekkend toen het nog natter bleek te kunnen. Doorweekt kwamen de 10 rovers na 235 kilometers voldaan over de finish. En Michiel was erbij.

Dylan komt met een Spätburgunder, Duitse Pinot Noir. “Waarom duiken we niet samen in het sportschimmenrijk? De vergeten wielrenner, de atleet uit de mist. Perskaart, internationale accreditatie, achter de schermen maar in het nu.” Een complete verrassing. Heb je ook iets vollers, iets roder, stukje blauwe kaas erbij? Natuurlijk, Dylan snelt naar de wijnkast.

“Hoe zal het met Abdoesjaparov gaan? De strijder, de gevallen held. Hoe heeft hij kunnen afkicken van het circus? We zoeken hem op in Oezbekistan!” Dat is Michiel. Onrust, altijd op zoek naar iets nieuws. Goed dat hij stopt.

“Ach het voelt niet als stoppen”, fluistert hij op weg naar de laatste metro. De wijnen maken het lichter in het hoofd, licht van koplampen leiden dansend de zwoele zomernacht in. “We blijven altijd verbonden. Het voelt helemaal niet als afscheid”, mijmert Michiel. “Ooit sluip ik stiekem weer eens binnen, tijdens een van de fantastische roversfeesten. Zie ik de winnaar glunderen, drink ik een glaasje mee.”

Brok in de keel. We moeten gewoon nog wennen. Dat zal het zijn.

Proost!