Rotterdam aan de voeten van de Rovers
Rotterdam lag aan onze voeten: de Erasmusbrug in al haar pracht en praal, het Noordereiland en de hoogbouw aan de overkant van de Maas. Het slot van een evenarend seizoen. Wow!
Zaterdag 19 juli. Rotterdam lag aan onze voeten: de Erasmusbrug in al haar pracht en praal, de lampjes van het Noordereiland en de hoogbouw aan de overkant van de Maas. De rivier deinde, een binnenvaartschip genaamd ‘De Volharding’ kroop voorbij, de kleuren van het water veranderde ieder uur. Van donkergrijs tot lichter met een groene gloed, van hypnotiserend blauw tot bijna lila. Ghaghahahahah, een meeuw zette aan voor een salvo het kyokyokyokyokyo galmde over de stad. Nesteldrang laat meeuwen in augustus het hardste roepen, het kan dus nog gekker. Op het terras op de zevende etage van het kolossale gebouw De Rotterdam prikte het roversvolk een vorkje.
De splinternieuwe landmark kwam al in 1998 uit de pen van Rem Koolhaas, maar ze werd vorig jaar pas toegevoegd aan de indrukwekkende skyline van onze havenstad. De rovers streken neer in het qua oppervlakte grootste gebouw van Nederland voor een heus walking dinner. Er werd getoast, gebabbeld en geapplaudisseerd voor de winnaars. Een aantal trotse rovers nam dankbaar zonnebloemen in ontvangst en er werd een glimp van de nieuwe roverskalender gegund. Met trots werden de Volco Ocean Race, de Indian Hockey League en de 11000 km lange sleederace Iditarod gepresenteerd.
Rover Sinclair Bischop was buitengewoon op dreef als gastheer en Johan de Witte maakte opnieuw prachtige foto’s. Zie het nieuwe hoofdstuk aan ons 2014 Roversfeest De Rotterdam staat niet op de juiste plaats in onze galerie, geen idee waarom. Wie wel?
NHOW heeft op de zevende etage van De Rotterdam een hippe bar met prachtig terras gebouwd. En de kok wist lekkere hapjes te bereiden. De porties hadden misschien iets groter gekund, maar het was werkelijk verrukkelijk. Met een heerlijke sashimi van tonijn, wakame en een soyu dressing werd het startsein gegeven. De gebakken zeebaars met rode bieten risotto opgediend in een romige creme volgde niet veel later en deden de smaakpapillen dansen van plezier. De steak met aardappelmousseline en gebakken groente had naast het vorkje een mesje meer dan welkom geheten, maar de ananas clafoutis met karamelroomijs was weer zo lekker dat ze op was voordat de ogen knipperden.
Tussen de gangen door werd de netnietrover gekozen. Een heuse stemming ging daar aan vooraf. Vier genomineerde rovers werden door Clair naar hun netnietervaring gevraagd. Rover Haan had de strijd tussen Landertinger en Bjoerndalen gemist, zo eerlijk was hij. Daarom wilde hij liever niet winnen. Ook Michiel Oosterhoff vond de eer van netnietrover teveel van het goede. Marlies Schild had het op de Olympische slalom immers in de eerste run al verkloot. Jeffry Stoutjesdijk stond er op het podium ook niet bij met een houding van “die titel is voor mij”. De Glazen Bol glipte na de Wimbledon-herenfinale door zijn vingers, maar hij noemde de 20 punten die hij zelf veroverde met het eigen doelpunt van Marcelo onverdiend en stom geluk. De enige die wel heil zag in de prijs, in een momentje van glorie, dat was Hugo Brants. Hij hield als enig van de vier een vurig pleidooi waarom de eer en het boek ‘1974: wij waren de beste’ van Auke Kok mee in de auto naar Utrecht moest gaan. Brants kreeg bijna 40% van de stemmen, maar won net niet. Nummer 2 na stemming was Robin Haan en hij ging met het boek aan de haal.
Later op de avond nog meer prijzen. Jan Wegman werd gehuldigd als Olympische Rover en brak daarbij een lans voor het damescurling. Sven Meijerink pakte de meeste voetbalpunten en mag zich daarom een jaar lang voetbalrover noemen. Hij wil met zijn zoon naar Feyenoord. Lijkt ons terecht, het zijn de eerste essentiele stappen in de opvoeding van een jonge man. Debutant-rover Robert Treur zette de hoed op. De fanatieke aanvaller van het vierde zaalvoetbalteam van Margriet uit Nieuwekerk aan den IJssel behaalde maar liefst 16 punten! Net zo veel als Marco van der Beek, de grote winnaar van de avond. Maar de winnaar van de Bol mag de Hoed niet winnen. Niet erg. 50 blauwe briefjes van 20, de Glazen Bol bij de hals en een trotse glimlach waren toch al zijn deel! Geflankeerd door Jeffry Stoutjesdijk (tweede) en Wouter van Dam (derde) op het podium een mooi slot van een geslaagde avond. Allen bedankt en tot volgend jaar!
Mooi volkje toch?