Niemand kan tippen aan Jelle Snippe!

Ja, en die droom kan eigenlijk al niet meer stuk. Dat hij mee mag doen bij de 100 plussers, de allersterksten in de judosport, is al een prestatie op zich. Iets waar Snippe enorm trots op is. En terecht, want de concurrentie is groot. Hij moest afrekenen met routinier Roy Meyer en Jur Spijkers, tot voor kort de nummer zes van de wereld. Niet zij gaan, maar hij gaat naar Parijs.

Nog niet zo lang geleden reed judoka Jelle Snippe op de fiets door Enschede om boodschappen rond te brengen. Hij had geen inkomen. Zijn sponsor was er net mee gestopt en in zijn rondtrappende benen voelde hij de vermoeidheid van de zware trainingsweken. Judo is geweldig! Jarenlang zette hij daar al alles voor opzij. Maar op dat moment, op de fiets in de straten met glimmende klinkers van de druilige regen, vroeg hij zich voor het eerst af: waar ben ik nu helemaal mee bezig?

Gedachten waar iedere topsporter natuurlijk wel eens mee worstelt. Zeker als je niet van de sport kunt leven. Zo anders is het nu. Hij glimlacht wanneer de vraag van zeilster Sara Wennekes aan hem wordt voorgelegd. “Ontzettend leuk als een collega-sporter weet wie ik ben”, stottert Jelle een beetje verlegen. “Topsport, dat vraagt veel van je, zowel fysiek als mentaal. Dat zal met windsurfen niet heel anders zijn. Ook Sara zal veel hebben opgeofferd om zo goed te worden als zij nu is, om te kunnen meten met de beste van de wereld.”

“Maar ben je zwaar genoeg om van die ongelooflijke grote ‘mastodonten’ te kunnen winnen”, zoals Wennekes de kolossen in de 100+ kilogram categorie noemt. “Je lijkt zo klein”, had Sara gezegd. “Ja, natuurlijk wel”, roept Snippe. Nu juist zelfverzekerd. Jelle is met 115 kilogram inderdaad een ‘lichtgewicht’. “Ik kan die hele zware jongens natuurlijk niet door de lucht gooien, maar met mijn snelheid, techniek en uithoudingsvermogen kan ik ze wel tot fouten dwingen. Tactisch winnen op punten.”

“Kijk”, nu met zelfs met twinkeling in zijn ogen, “die zware gasten zijn natuurlijk loeisterk, maar conditioneel zakt zo iemand sneller in. Dat merk je na een minuut of drie. En dit gebeurt sneller eenmaal verder in een toernooi. Daarom is het voor mij in die eerste minuten, als mijn tegenstanders nog fit zijn, vaak overleven. Dan moet ik het eerst even uitzitten, maar aan het einde van de partij, dan komen de kansen.”

Zo werd tijdens de Grand Slam vorig jaar in Boedapest gewonnen van de Braziliaanse reus Rafael Silva (foto boven). Een beer van 165kg en tweevoudig winnaar van olympisch brons. Snippe won op punten. In de finale was Teddy Riner (foto onder), uiteraard de mooiste naam voor een beer, helaas te machtig. Na slechts veertig tellen lag Snippe op zijn rug. De kansloze nederlaag tegen de tienvoudig wereldkampioen en tweemaal winnaar van olympisch goud was een nuttige les. Een stapje verder op weg naar de absolute wereldtop.

Jelle wil niet zwaarder worden.  Hij schaart zichzelf tussen de ‘beukers, die doorknallen en heel hard zijn’. De categorie judoka’s die het tot diep in de finale vol kunnen houden. Het beste zijn in de verlenging, de zogenaamde golden score, dus na de reguliere tijd van vier minuten in extra tijd kunnen toeslaan. “Sinds ik in de allerzwaarste klasse uitkom heb ik nog meer voordeel. Ik merk steeds vaker dat ik conditioneel een stuk beter ben dan de meeste 130-plussers.”

Inmiddels weet Snippe (24) hoe het is een Grand Slam te winnen. Dat lukte hem vorige maand, in Antalya. De tegenstander toen in de finale? Landgenoot Roy Meyer. Dik 20 kilo zwaarder en met een enorm pak ervaring in het imponerende judolijf. De olympisch judoka is een bekende verschijning, onder meer vanwege zijn gesoigneerde baard en door optredens op televisie. Meyer zat vaak aan tafel bij DWDD als het over judo ging. Vlotte babbel, imposante verschijning, een boegbeeld voor de Nederlandse judosport.

Een professionele A-status van NOCNSF heeft Snippe niet. Winst op een van de grootste internationale toernooien is niet voldoende. “Dat voelt pittig. En dubbel. Dan win je en heb je nog steeds geen status.” Toch zette hij de bezorgfiets definitief aan de kant. Geen boodschappen meer rondbrengen in Enschede. De geboren en getogen Tukker verhuisde naar Papendal. Hij huurt sinds drie jaar een kamer in ‘de villa’, zoals sporters het vrijstaande huis noemen dat op loopafstand van de judomat staat.

Nog een schepje erbij. Nog meer trainen, heel veel trainen. En totaal geen leven naast de sport. Zonder afleiding afzien en doorgaan. Op Papendal trainen de judoka’s allemaal samen. Lange tijd leek de strijd van de zwaargewichten in Nederland vooral te draaien om Jur Spijkers (132 kilo) en Roy Meyer (122). Het is anders nu. Snippe hoort er echt bij. Jelle zet dezelfde worp in waarmee hij Meyer in Antalya naar zilver verwees. “O pas op, hè, ik krijg flashbacks”, grapte Meyer.

Spijkers moet noodgedwongen een tijdje rust nemen. Een flinke tegenslag zo vlak voor de Olympische Spelen. Snippe kent hem al sinds zijn juniorentijd. “Er zijn toch al weinig geheimen meer voor elkaar.” Dat Spijkers is uitgeschakeld door een zware knieblessure, zou Snippe nooit ‘geluk’ noemen. “Daarvoor ken ik hem te goed. Maar ik krijg nu wel een kans. Het voelt dubbel als dat ten koste gaat van een ander.”

‘Super trots’ was Snippe toen hij en niet Meyer werd geselecteerd voor Parijs 2024. Op het afgelopen WK in Abu Dhabi werden beide zwaargewichten al in de eerste ronde uitgeschakeld. De judobond koos voor de jeugd. In Enschede werd Snippe op 13 juli uitgezwaaid door 250 leden van St. Judo Oost. “Hier is het toch allemaal begonnen. Al die enthousiaste jongens en meisjes, zo heb ik ook vroeger om handtekeningen gevraagd.” Een spandoek met ‘Niemand kan tippen aan Jelle Snippe’ kleurt de sporthal. Nou, dat valt te bezien. Dan moet het wel beter gaan dan op het WK. De Glazen Bol gaat hem volgen. Dat is zeker.

Ook aan Jelle de vraag of hij iets wil weten van een volgende olympische sporter in ons treintje. Na even denken: “Ik heb een vraag voor BMX fietser Dave van der Burg. Hij valt in voor Niek Kimmann die de Spelen moet missen vanwege een ontstoken hartspier. Hoe voelt het om voor een regerend olympisch kampioen op het laatste moment in te moeten vallen?”