Jorinde en de dans met de discus
Niets oogt mooier dan een sporter in perfecte balans. De swing van Tiger Woods, de vlucht van Michael Jordan, de enkelhandige backhand van Roger Federer. Tijdens de Spelen van Parijs laven wij ons aan de pirouette van Jorinde van Klinken, discuswerpster in perfecte balans.
Al in het oude Griekenland behoorde het discuswerpen tot de vijf onderdelen van de pentathlon. De Griekse dichter Homerus schreef zelfs al over de door Achilles georganiseerde spelen ter ere van Patroclus, waar de discus in wedstrijdvorm geworpen werd. Een droeviger verhaal uit de Griekse mythologie vertelt ons van een door Apollo geworpen discus die door de jaloerse Zephyros, god van de wind, uit zijn baan geblazen wordt. Apollo’s minnaar Hyakinthos laat tot zijn grote verdriet het leven.
Jorinde van Klinken, nummer vijf van de wereld en zilveren medaillewinnares op het EK atletiek van dit jaar in Rome, kent het verhaal van de onfortuinlijke Apollo niet: “Nooit gehoord, maar wel echt een mooi verhaal natuurlijk. Sowieso wel echt gaaf dat de discus zo ver teruggaat in de geschiedenis dat hij zelfs onderdeel uitmaakt van de Griekse mythologie. Het is toch wel echt een unieke sport als je het zo bekijkt.” Maar het is natuurlijk niet alleen de geschiedenis die dit krachtnummer uniek maakt. Want de manier waarop de discus in de huidige tijden gegooid wordt, vereist behalve kracht ook een unieke lichamelijke balans. De pirouette van de discuswerpster vormt de perfecte technische voorbereiding op een ultieme lancering.
Van Klinken gooide de 1 kilogram zware discus in juni tijdens de finale van het EK in Rome 65 meter en 99 centimeter ver. Zilver. Prachtig, maar dat zal niet genoeg zijn voor het goud in Parijs toch? “Nee, dat verwacht ik ook niet. Maar als ik in de buurt van mijn PR kan komen (70.22m) heb ik een hele goede kans op eremetaal. De beste discuswerpster ter wereld is de Amerikaanse Valarie Allman en haar PR is maar ruim een meter verder dan dat van mij. Ik ga dus met veel vertrouwen in de werpcirkel staan!”
Maar hoe zit dat dan met dat andere onderdeel waaraan Van Klinken meedoet? Heeft ze ook een kans bij het kogelstoten? “Nou, bij het kogelstoten heb ik in Rome natuurlijk wel het brons gepakt, maar ik kan mezelf niet tot de favorieten voor een medaille rekenen op de olympische spelen. Ik bezet momenteel de 15e plaats op de wereldranglijst, dus ik doe meer als outsider mee. Maar de vorm is goed hoor! Mijn teamgenoot en goede vriendin Jessica Schilder, daar moeten jullie rovers maar eens goed op letten. Die staat vierde en verkeert in de vorm van haar leven!”
In onze olympische voorbereiding spraken we gisteren schermer Tristan Tulen, die graag van Van Klinken zou willen weten wie de belangrijkste persoon in haar carrière is geweest: “Jorinde, door wie ben jij aan de wereldtop gekomen?” Deze vraag brengt meteen een glimlach op het gezicht van de in Assen geboren Van Klinken: “Dat is een makkelijke: mijn vader. Hij heeft me werkelijk overal naartoe gebracht om mijn sport te kunnen beoefenen. En ik kan je vertellen dat het vaak niet heel dicht bij ons huis in Assen was. Het hele land door en later ook nog naar internationale wedstrijden. Ik ben hem daar ontzettend dankbaar voor. Daarnaast denk ik trouwens ook dat mijn trainer in Groningen, Joop Tervoort, cruciaal geweest is voor mijn ontwikkeling. Door hem heb ik me technisch kunnen ontwikkelen tot de atleet die ik nu ben”.
Van Klinken krijgt natuurlijk ook de kans om een vraag te stellen en wel aan baanwielrenner Harrie Lavreysen. Ook nu verschijnt weer een grote grijns op haar vrolijke gezicht. “Kijk, dat vind ik nou leuk. Zelf ben ik natuurlijk een atleet met de focus op kracht en souplesse. In dat opzicht lijkt mijn sport best wel op die van de baanwielrenners verwacht ik. Nu las ik dat hij in de sportschool meer dan 450 kilo duwt met één been. Ik zal eerlijk zijn, dat red ik nét niet. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd: leidt die onmenselijke kracht in het dagelijks leven wel eens tot problemen?”