Ik noem hem Sven, die ander ook!

Sven Kramer is sterk. Als een oer-fries trapt hij bochten, raast hij over het ijs. Een beetje hoekig, een beetje bonkig, maar met veel kracht. Machtig sabelt hij zijn tegenstanders neer. Op het moment dat hij moe wordt, dat hij op een mens lijkt die kan verliezen, plaatst hij nog een versnelling. Sven komt juichend over de finish, meters voor de streep beide handen al in de lucht. Dat maakt Sven bijzonder, bijna niet Nederlands. In serieuze talkshows of suffe sportprogramma’s roept hij dat de Olympische Spelen het enige is dat telt. Dat is nog niet zo vreemd, maar hij voorspelt ook vier gouden medailles te winnen. “Tegenstanders interesseren me niet, daar heb ik geen invloed op. Ik moet er voor zorgen in topconditie te zijn en vier goede races te rijden. En dat gaat lukken”, vertelt hij iedere journalist met een glimlach.

Hoe zit het dan met de Nederlandse nuchterheid? Het lijkt erop dat er van die calvinistische instelling eindelijk afstand is genomen. Nederland sluit Sven Kramer in haar armen. Er wordt gesproken over Svenmania, Svencouver en Essent pocht met Svenergie. “Sven”, antwoordt een jonge moeder op de vraag hoe de kleine heet. Haar vriendin gluurt in de kinderwagen. Er ligt een tweeling in Friese vlag kleuren vrolijk de wereld in te kijken. “En hoe heet hij?”, vraagt de vriendin wijzend naar de andere baby. “Ook Sven!”, roept de moeder terwijl ze voorover bukt en een pluk blond haar naar achter strijkt. Maar hoe mild zal Mart Smeets zijn als Sven in Canada slechts een keer een gouden medaille wint? Op zich een hele prestatie, maar toch, kan de Nederlandse journalistiek zoveel achteraf misplaatst zelfvertrouwen aan? Sven schreeuwt overwinning van de daken, laat zich verleiden tot dappere uitspraken. De Glazen Bol vindt de Svenmania een interessant fenomeen en eert Kramer daarom met een vraag op de roverskalender. Hoeveel medailles en van welk (edel)metaal wint hij in Vancouver?

Hoe denken de rovers erover? Hoeveel punten is 4 goud-0 zilver-0 brons waard? 20 punten of slechts 0,9 punt? Is het te peilen? Kramer start 13 februari als topfavoriet op de 5 kilometer. Tegenstand mag worden verwacht van Enrico Fabris (Italiaanse boswachter, titelverdediger en in vorm), Shani Davis (alleskunner uit Chicago en meester in de focus) en Harvard Bokko (groot talent en branieschopper uit Noorwegen). Drie serieuze kandidaten voor goud, maar volgens diverse wedkantoren beschikt Sven met afstand over de beste papieren. Zeven dagen later staat de 1500 meter op het programma. Een afstand waarop Sven zich niet veel heeft laten zien dit jaar. Shani Davis is de te kloppen man. Hij zette vorige maand in Salt Lake City het wereldrecord erg scherp weg (1:41,04). Op de 10 kilometer is Kramer wel weer favoriet. De enige, want buiten Nederland wordt deze afstand amper serieus genomen. Wie gaat er dan ook naar twee mannen kijken die 25 rondjes, dat zijn 50 bochten!, achter elkaar aan schaatsen? Zonder muziek, time-out, spectaculaire pitstop waarin dingen fout kunnen gaan of wisselmogelijkheden?

Ten slotte de teampursuit. Een nieuw onderdeel waar Nederland nog een beetje aan moet wennen. Schaatsen is traditioneel een individuele sport, het gaat erom wie het hardst heeft getraind, de beste conditie heeft en het meeste talent. Sven heeft gelijk dat tegenstanders niet belangrijk zijn, een schaatser bivakkeert in zijn eigen wereld. De teampursuit is een ploegentijdrit van vier schaatsers waar de tegenstander er wel degelijk toe doet. Twee ploegen achtervolgen namelijk elkaar en de verliezer ligt eruit. Op 26 februari komt het Nederlandse kwartet voor het eerst in de baan. Wie de teampursuit gaat winnen is een compleet mysterie. Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel. En wie zal dat bij de Nederlanders zijn? Rijdt Sven niet veel te hard voor de anderen en is hij bereid te wachten? Reken daarbij de kans op een valpartij. Moeilijk te voorspellen dus. Daarom alleen al een mooie vraag: hoeveel medailles en in welke kleur wint Sven Kramer in Vancouver?