Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Kee-Hoei Tan tuurt over de fairway. Hij heeft hem weer lekker geraakt op hole 9 van de Nieuwegeinse. Of The Mondial in Houten. Het blijkt dezelfde golfbaan. Gelijk toegegeven, het is een beetje verwarrend, maar het maakt zijn eerste klap niet minder indrukwekkend.

Hole 9, Par 4, 404 meter van de tee-box. Blijft nog 160 meter over naar de green. Op links het clubhuis, water en veel zand. Kee-Hoei wikt en weegt. Hij pakt zijn IJzer 6, want beetje wind. Als zijn club het balletje raakt, dan weet hij het al. Het geluid. Geen goed contact. De witte Titleist vliegt daarom eigenwijs de eerste bunker in.

Het is een van de weinige mis hits deze avond. In voorbereiding op RoversGolf lijkt het met de vorm wel in orde. “Toch redelijk veel kunnen spelen de afgelopen maanden, het weer was vaak best goed. Slechts 2x op winter-greens moeten spelen.” Er is voldoende getraind om een gooi te doen naar een tweede groene jasje.

De winnaar van 2020 mag zich al een tijdje single handicapper noemen. Constant spel is daarvoor nodig en tenminste 10x PAR per ronde. Dat lukt Kee-Hoei normaliter aardig. Vandaag iets minder, maar de focus is er ook niet echt. Het is dan ook niet meer dan een verkenning.

Milaan-San Remo! “Ja, dat was genieten”, roept hij enthousiast als de Primavera wordt aangehaald. Mohoric won de wielerklassieker en dat leverde 10 punten op. “Het was ook wel een beetje balen. Ik had namelijk om half tien nog gekeken, toen was mijn inzending nog 20 waard. Martin Monster heeft later op de avond ook Mohoric genomen.”

Het hadden dus net zo goed 20 punten kunnen zijn. “Ja, je zal 2x de Bol winnen”, glundert Tan bij de gedachte. “Maar 10 punten is ook heel mooi. Het spel is een stuk leuker als je bovenin staat. En dat was al weer even geleden.”

Klopt. Vijf jaar geleden, seizoen 2015/2016, won Kee-Hoe de Glazen Bol. De gele kaart voor Daniel Carvajal in de Madrileense CL-finale Altélico-Real leverde toen 20 punten op. De basis voor eeuwige roem. De zilveren Olympische medaille van Dafne Schippers op de 200 meter een maand later in Rio deed de champagne pas echt ontkurken.

En toen leerden we Tan pas kennen. En hoe? Hij was stil, bijna verlegen, als broertje van Kees (Kee-Seng) het roverspeloton binnengeslopen. Okay, hij had een keer meegedaan met de RoversTriatlon en zijn knullige schoolslag was zeker opgevallen, maar na het winnen van de Bol stond hij dagelijks in de spotlight.

De Glazen Bol ging namelijk overal mee naar toe. In de kinderwagen, de reiskoffer het vliegtuig in of gewoon achterop de fiets. En iedere dag werd een foto gemaakt. De kiekjes werden gedeeld in de ‘Trouwevolgers app-groep’. Tan kreeg fans, zeker toen we merkten dat er geen dag werd overgeslagen.

Winter, zomer, zondag, maandag, met Pasen of met Kerst, iedere dag trouw een foto in de app. En wanneer niet voor 12 uur gepost, dan werden sommige rovers zenuwachtig. Zeker toen er al ruim 200 foto’s op rij waren gedeeld. “Hij zal het vandaag toch niet vergeten?”

Nee hoor. Er werd geen dag overgeslagen.

Een winnaar met sportkennis. Vooral opgedaan in 2008, toen de piepjonge Tan de Olympische spelen in Peking van heel dichtbij meemaakte. Namens Randstad was hij actief betrokken bij de werving en selectie van personeel voor het Heineken Holland House. Maar er werd vooral gefeest tot in de vroege uurtjes.

“What happens in Bejing, stays in Bejing”, lacht Kee-Hoei als er naar smeuïge verhalen wordt gevraagd. Een foto, daar moeten we het mee doen. Na enig aandringen dan toch iets. Hij noemt de crew-borrels na 2:00 uur, na sluitingstijd, legendarisch. Zeker de nacht dat DJ Erick E de volumeknop helemaal opendraaide doet hem blozen. En dan vooral omdat de dames van het Nederlands hockeyteam maar niet wilden gaan slapen.

Terug naar The Mondial. De swing van Kee-Hoei is jaloersmakend, zijn koelbloedigheid soms angstaanjagend. “Golf is played in the 5½ inches between your ears”, wist de Amerikaanse golflegende Bobby Jones in 1927 al te vertellen toen hij de Brits Open voor de eerste keer wist te winnen. Dat is aan Tan ook wel toevertrouwd.

Stoïcijns kan hij zich afsluiten van het geroezemoes om zich heen als hij zich klaarmaakt voor de volgende slag. Vooral de souplesse waarmee Tan met zijn driver zwaait is als balletdansers op het zwanenmeer. De tevreden glimlach als het balletje ruim 200 meter verder neerkomt de slagroom op de taart.

Kee-Hoei zoekt zorgvuldig naar antwoord op de vraag wie er zaterdag de RoversGolf gaat winnen. Titelverdediger Jan Brehm mocht traditiegetrouw de baan uitkiezen. The Mondial dus. “Het is een smalle baan, de driver heb je niet veel nodig”, is de conclusie. “Tja, dan denk ik toch dat de meer technische spelers in het voordeel zijn.”

“Mauring is natuurlijk de grote onbekende”, weet hij. Lindenburg doet voor het eerst mee en heeft een handicap van 5.8 (!). “Met de laagste handicap zal hij favoriet zijn. Maar iedereen winnen, het is maar 9 holes, dus alles in mogelijk.” Dan volgt een ander lachje. Een gemeen lachje. Hij zegt even niets.

En dan toch: “Ik ben er klaar voor. Ik wil mijn naam voor de tweede keer op het jasje!” Tan maakt geen grap. Hij is bloedserieus.