Even zoeken. Wie? Auroras Encore!

De middag ervoor hadden we in een pub nog de bordspelvariant van de Grand National gespeeld. Michiel Oosterhof, Karsten van der Kraaij, Robbie van den Bos, Jeroen Kloet, Bart van Pruissen, Bastiaan Boschker, Rob Lenting en Ilja Flem manoeuvreerden de miniatuurpaardjes zo goed mogelijk over de heggen. De winnaar zou als eerste mogen kiezen bij het verdelen van de paarden voor de echte Grand National een dag later. Keuze 1, 9, 17, 25 etc. In totaal 40 paarden, ieder kreeg zo vijf volbloeden toegewezen, de ene nog origineler genaamd dan de ander.

Echte ponden werden ingezet al zal dat voor het fanatisme niet hebben uitgemaakt. Wie het spel uiteindelijk gewonnen heeft, dat wordt niet herinnerd, maar zeker was wel dat Michiel het minst gelukkig had gedobbeld. De tweevoudig Glazen Bol-winnaar zag daarmee alle favoriete paarden aan zijn neus voorbijgaan. En dat vond hij niet tof. Het laagst geklasseerde paard, volgens de bookies het slechtste veulen van de klas, viel hem met veel gemor ten deel. Naar de enig overgebleven naam, nummer 40, moest zelfs even worden gezocht: het bleek Auroras Encore!

Terwijl 17:00 uur dichterbij kwam, aanvangstijd van de hoofdmis, steeg de spanning. Op de achtergrond het Brits gemompel van de spreekstalmeester uit de vele speakers langs het parcours. Het werd zelfs dringen geblazen, er waren ruim 100.000 toeschouwers aanwezig, iedereen wilde de beste plek op een heuvel of langs de reling.

Hier hadden we dagen zo niet weken naar uitgekeken. Op het heilige Aintree, de beste race-paarden kwamen in slagorde een voor een de baan op. De oren van de dieren veranderden zeker iedere seconde van richting en draaiden als kleine ballerina’s die probeerden te dansen op hiphop. Ogen zo groot als spiegeleieren stonden strak glanzend als net gevangen vis in de paardenkoppen. Er stond iets te gebeuren. Dat voelde je, dat kon je ruiken. En wat waren de jockeys klein! In felgekleurde pakken gekleed als jokers in een kaartspel stonden ook zij zo strak als wielrenners in de jaren 90.

Maar waar was onze Michiel toch? Terwijl de hartslag inmiddels ongemerkt naar boven de 100 slagen per minuut was geslopen, begonnen onderbenen te trillen, werd het slikken moeilijker. Een paar minuten voor 5. Meisjes in hotpants met hakken zeker 10 inches hoog kwamen zo dichtbij dat het parfum neusvleugels deden krullen, maar onze brombeer was in geen velden of wegen te bekennen.

Hij had toch niet de trein terug naar Liverpool genomen? Naast de kansloos geschatte Auroras Encore had hij toch nog 4 paarden gekozen waarvan er zeker 2 goed voor de frontlinie? Terwijl 40 ongeduldige jockeys op nog ongeduldiger paarden dampend achter een touw met moeite in bedwang werden gehouden, klonk klokslag 5 dan eindelijk het startschot.

Roffelend kwam het peloton voor de eerste keer voorbij. Nog 2 volle ronden, 16 heggen waarvan er 15 twee keer moesten worden genomen, stonden de 40 paarden nog te wachten. Het gemompel uit de speaker was nauwelijks te verstaan, maar Auroras Encore werd duidelijk vaak genoemd. En daar kwam Michiel dan toch aangelopen. Gelukkig weer met vrolijke pretoogjes, maar ja, deze entourage had zelfs Maarten van Rossem doen glimmen. In mooie wol geweven overcoat, nette broek, plastic beker met bier losjes in de hand.

Na de eerste ronde had zich een kopgroep gevormd. Auroras Encore was erbij, op het spreekwoordelijke vinkentouw in derde positie. Een paar minuten later kwam een paard zonder jockey voorbij gesjokt. Hij deed denken aan Jolly Jumper van Lucky Luke, totaal geen stress. Het bleek Viking Blond te zijn, de troef van Rob Lenting en 20 punten waard. Een triest tafereel.

De ordinair of chique geklede dames, nog altijd geen idee hoe te noemen, werden ook steeds enthousiaster toen de razende paarden de laatste bocht in draafden. Nog 3 heggen, nog 3 paarden voor de winst. Teaforthree van Bastiaan Boschker, Cappa Bleu gekozen door Ilja Flem en die verrassende Auroras Encore. Het jongetje dat bij het poten voorafgaande aan een potje voetbal op het schoolplein niet werd gekozen. Kreeg je er gratis bij! Kon hij lekker bij de tegenstander in de weg gaan lopen. Nou die Auroras Encore kwam dus als eerste over de finish.

Michiel Oosterhoff had het weer geflikt. Honderden ponden verdwenen opgevouwen in zijn linkerbroekzak. Hij schreeuwde het niet uit, maar bleef ingetogen glunderen van oor tot oor. Auroras Encore had de Grand National 2013 gewonnen!