Acht dappere rovertjes schitteren de triatlon

Op de tweede zondagmorgen van juli spetterden acht dappere rovers om 10:00 uur de ganzen in de Zevenhuizerplas wakker. De eerste stappen van 600 m zwemmen, 21 km fietsen en 5,3 km lopen. Alweer het startsein van de vijfde editie van de roverstriatlon. De voorgaande jaren werd de strijd met de natuur aangegaan in augustus, dit seizoen koos het roversnest voor begin juli. Een goede keuze, zo lijkt het. Het water was zeker niet koud, de wind viel mee en de zon gaf een knipoog van achter een dun laagje wolken. En vooral die knipoog is belangrijk voor deelnemers en toeschouwers. In plaats van bibberen op de kant de ogen knijpen vanwege het zonlicht. Later op de dag won het hemelblauw met voorsprong van wit, zonnebrandcrème op de neus was zelfs geen overbodige luxe. Een maand eerder te water heeft ook een nadeel. Veel trouwe roverstriatleten vierden vakantie en waren er dit jaar jammer genoeg niet bij. Om uiteenlopende redenen stond er geen enkele oud-winnaar aan het vertrek, het complete podium van vorig jaar ontbrak zelfs. Je zult begrijpen, juli of augustus, wat is het beste? Dat blijft nog even de vraag.

Carravagiaanse opstelling voor de start.

Des te fraaier dat de vijfde editie toch van start is gegaan. Er werden drie debutanten op het zand van de Zevenhuizerplas welkom geheten. “Waar moeten we heen zwemmen?”, was de eerste vraag die het trio vooral bezig hield. Er werd gewezen naar een rietkraag aan het einde van een lijn met gele ballen die het ondiepe van het diepe scheidde. In de verte zwaaide het groen vriendelijk terug. “Zo”, stamelde Jeroen Kloet en hij wreef eens over zijn knikker. Gommert Leune kietelde zijn eendagsbaard en Bart van Pruissen zuchtte nog een keer. “Ja, mmmm, hoe ver is dat?” Een vraag die gevoelsmatig moeilijk is te beantwoorden. Cijfermatig geen probleem, 600 meter, ongeveer een kwartier, maar zo voelt het niet. Dat geldt niet alleen voor debutanten. Hoe het wel voelt? Goed dan, een poging: de eerste stappen hoog inzetten, dan onder de lijn door, en een eerste poging ondernemen tot een snelle borstcrawl. Nog een keer proberen. De ademhaling is direct ongecontroleerd, oeps een slokje binnen, dat is toch even schrikken, en dan komt onherroepelijk een stemmetje in je hoofd. “Waar ben ik aan begonnen?” vraagt hij terecht. Na 100 meter valt de temperatuur van het water toch wel mee, zo koud is het niet, maar dan begint het pas. “Dat wuivende riet komt niet echt dichterbij”, klaagt de stem dan, “en weinig wind? Ik voel toch behoorlijke stroming, dit is echt de laatste keer dat ik meedoe!” Dat laatste is geen belofte. Gelukkig niet zeg.

Naast de drie debutanten stonden ook vijf rovers met een persoonlijk record aan de start. Bastiaan Boschker heeft op basis van die tijden de beste papieren. In 2009 dook Bassie met 1:19:54 als enige van de deelnemers dit jaar onder de 1 uur en 20 minuten. Bas temperde hoge verwachtingen toen startnummer 1 op zijn bovenarm werd getekend. “Ik heb al twee jaar niet gelopen”, duwde hij zich zelf in de rol van outsider, “het zou mij echt verbazen als ik als eerste finish.” Dat zou ook niet gebeuren. Rombout Wesseling dan? Startnummer 2 hield wijselijk zijn mond over de conditie. Na een warming-up op de racefiets van Den Haag naar Bergschenhoek oogde hij in de vroege morgen in ieder geval bijzonder fit. En gemotiveerd bovendien. “Ik was bang dat ik niet mee kon doen, ik moest bijna werken, maar ik ben er gelukkig bij en heb er zin in”, riep Wesseling onder zijn valhelm vandaan. Ook Rombout zou niet gaan winnen. Duncan van Soest dan? Vorig jaar debuteerde hij verdienstelijk met een vierde plaats. De top 3 van 2010 is er dit jaar niet bij, dus op papier is Duncan favoriet. Hij miste vooral zijn roversmaat Govers. “Alsof vader worden een reden is om hier niet te starten”, stelde hij met een glimlach, “Femke is al weken geleden geboren.” Niet Bart verslaan maar een nieuw persoonlijk record werd zijn nieuwe doel. Hij kwam in de buurt, maar won niet.

Duncan reikt naar vader met een blikje Red Bull.

Na ruim 14 minuten kroop Rob Lenting weer op het droge. Zijn voorsprong op de rest van het veld was behoorlijk, maar niemand maakte zich echt zorgen. Iedereen weet dat Lenting net zo snel loopt als een slaapwandelende bruine beer met overgewicht in de winter. Die rondjes fietsen, dat lukt hem meestal nog wel, maar dan die laatste vijf kilometer hardlopen rond de Rotte. Echt liever niet. Stampend als een drachtige olifant haalde hij al vier keer mopperend de finish, dat is een record, maar een topklassering bleef telkens uit. Ook dit jaar. Lenting werd uiteindelijk vierde. De eerste die hem passeerde was uitgerekend zijn trainingsmaat Patrick Hack. Hij had op de mountainbike een lekker ritme te pakken. Met grote halen duwde hij de pedalen rond, krachtig als Jan Ullrich in zijn beste tijd. Een minuut per ronde was zijn winst op de rest. Uittredend kampioen Sjaak van der Linde, vanwege een blessure niet aan de start maar wel aandachtig toeschouwer, was zelfs onder de indruk van de snelle rondetijden. “Volgens mij sneller dan Lenn”, beweerde hij enthousiast na afloop refererend aan de zegereeks van de jonge Harrevelt twee jaar geleden. Lenn heeft nog altijd het parcoursrecord in handen, 1:16:27.

Die tijd zou Hack niet benaderen. Hij kwam ruim 4 minuten te kort en ging juichend over de meet na 1:21:06 De wind was steviger dan gedacht en vooral de stroming het de Zevenhuizerplas had de start moeilijker gemaakt. Patrick was blij met de winst. Terecht. “Nu word ik in ieder geval naar voren geroepen op het feest”, riep hij direct na afloop met een brede glimlach, “met het spel lukt het niet. En het was nu of nooit, de toppers waren er niet, ik heb mijn kans gegrepen.” Niemand had echt rekening gehouden met de oud-wielrenner en dat geeft zijn overwinning extra glans. Vorig jaar eindigde Hack als zevende in 1:32:45. “Ik heb getraind. Vorige week nog twee keer 150 kilometer op de fiets gezeten”, vertelde hij glimmend, “vorig jaar had ik niets gedaan.” Een logische verklaring omtrent negen minuten geboekte winst. “Het zwemmen kan nog veel beter en als ik twee keer per week blijf hardlopen zie ik daar ook nog mogelijkheden”, blikt hij vooruit. Hack beloofde er volgend jaar weer bij te zijn: “Onder de 1:20, dat is mijn nieuwe doel, een keer gewonnen, dat hoeft niet meer, dat heb ik al.”

En hoe ging het met de debutanten? Zij hadden alledrie supporters meegenomen. Gommert Leune, dit jaar liep hij nog de marathon van Rotterdam, noteerde de snelste tijd bij het hardlopen. “Volgend jaar kan het sneller, zeker onder de 1:30”, wist hij direct na de finish. Nog opmerkelijk fris vroeg hij wie er mocht worden gefeliciteerd. Na het handenschuddend dan toch even de tong uit de mond. “Het zwemmen viel wel mee, ik had erger verwacht. En ja, het lopen en fietsen lukt natuurlijk wel. Het was leuk.” Twee Brabanders voerden toen nog strijd met de natuurelementen. Jeroen Kloet vocht met de zwaartekracht en zijn zwager Bart van Pruissen met de klok. Aan opgeven werd niet gedacht, apen en beren zien, maar dan daar is de verlossende finish. Zus, vrouw en vriendin klapten de handen stuk, een terriër aan de lijn dacht er het zijne van. De hond had op zijn kleine pootjes ook vijf kilometer rond gelopen en moest even bijkomen. Schitterende plaatjes geschoten door Johan de Witte leveren de bewijslast, het was een prachtige middag.

Alle rovers over de finish, een welverdiende proost. Een nieuwe winnaar wordt bijgeschreven op de ABOSLENTTROFEE. Volgend jaar weer? Ja toch? Wat ons betreft wel.