42.195 Rotterdamse meters als peuleschil

Je bent natuurlijk een beetje gek als je de Marathon gaat lopen. Het kan zijn dat je in een midlifecrises zit, de motor onbetaalbaar is en het blonde jonge ding onbereikbaar. Dan kan de Marathon uitkomst bieden. 42,195 kilometer lang verlangen naar de finish en dan als een held ontvangen worden door vrouwlief met een bos rozen. Een tweede optie is een weddenschap, in een kroeg na 00:00 uur met te veel drank op. De waarheid is al verteld en de prooi gevlogen. Wedden dat ik de Marathon kan lopen? Wedden? Ook dan heb je iets te bewijzen. Een derde optie is dat je tot de Kalenjin stam behoort. Je groeit op in een golvend landschap in Kenia, de ene heuvel na de andere. Een perfect trainingsgebied voor het hardlopen op 2000 meter hoogte. De warme dagtemperaturen worden opgevolgd door koele nachten met een lage vochtigheidsgraad. Het is de ideale mix voor training en herstel. Je eet de hele dag ugal, een pap gemaakt van mais en je voorouders hadden als herder altijd al te maken met lange afstanden. De snelste lopers brachten het gestolen vee thuis, de langzamere werden gepakt en gedood. Dan is zo’n marathon een peuleschil, zeker op zeeniveau waar een rijker zuurstofniveau is.

Maar het zit ook iedere echte Rotterdammer een beetje in het bloed. Je ontkomt er niet aan, je kunt je er niet aan onttrekken. Of je doet zelf een keer mee of je kent wel iemand die eraan mee gaat doen. Je bent zeker een keer gaan kijken. Op de dag van de marathon is er bijna altijd een strakblauwe lucht, de Coolsingel is overladen met mensen in afwachting van het kanonschot. De themamelodie uit de film 388 squadron galmt door de binnenstad en duizenden paren benen zetten zich langzaam in beweging. Kippenvel! Als je zondag niks te doen hebt, het is een absolute aanrader. De stad Rotterdam is trots op haar Marathon, en terecht. Rotterdam geldt als een van de snelste parcours ter wereld. Vorig jaar stonden aan het einde van het seizoen in de top tien eindtijden maarliefst vier noteringen uit de Maasstad. Het modiale tijdpodium was zelfs volledig van Rotterdamse makelij. In 2009 liep de Duncan Kibet na een heroische strijd onder ideale weersomstandigheden een eindtijd van 2:04:47. Geen enkele Rover wist de juiste tijd bij benadering van 10 seconde te voorspellen. Geen uniek gegeven, want nog geen enkele jaargang konden roverspunten worden genoteerd na de finish van een Kalenjiner.

Belangrijk bij het voorspellen van de winnende eindtijd zijn twee factoren: het deelnemersveld en niet geheel onbelangrijk, het weer. Dit jaar heeft de organisatie een sterk groepje hardlopers weten te strikken. Maarliefst elf deelnemers hebben een persoonlijk record van onder de 2:09. James Kwambia heeft de beste pr van 2:04:27 achter zijn naam staan gevolgd door Kipruto met een snelste persoonlijke tijd van 2:05:47. Zij zullen met z’n tweeen waarschijnlijk vechten om de snelste tijd, maar de eindtijd ligt in handen van de weergoden. Voor de fanatieke Rovers onder ons is het dus wachten op de laatste berichten van het KNMI. Inzenden doe je eigenlijk dus pas zaterdagavond, zo laat mogelijk!